عباس سلیمی‌نمین در این نامه خطاب به غلامعلی حداد عادل نوشته است: دیوان محاسبات به عنوان یکی از سازمان‌های تابعه مجلس در روزهای پایانی سال گذشته (٢٦/١٢/٨٥) طی نامه شداد و غلاظی به ریاست محترم بانک مرکزی، از سیستم بانکی خواست تا اکیدا از اعطای تسهیلات جدید به افراد حقیقی و حقوقی دارای بدهی‌های سررسیده شده و معوقه خودداری کند.
صرفنظر از این‌که این نامه به هیچ‌وجه کارشناسانه نیست (زیرا ممکن است شرکتی تنها یک روز از سررسید شدن بدهی‌اش گذشته و وثیقه کافی یا حتی بیش از بدهی نیز در اختیار بانک گذاشته باشد) آیا اصولا دیوان محاسبات در جایگاهی قرار دارد که مستقیماً به قوه مجریه امر و نهی کند؟
در ادامه این نامه آمده است: اگر امر و نهی مستقیم دیوان، خلاف بوده چرا در فاصله این دو ماه اقدامی‌از سوی هیأت رئیسه مجلس برای تصحیح آن صورت نگرفته است و اگر مجاز به این امر بوده چرا بعد از دو ماه نامه خود را پس می‌گیرد؟
رئیس دیوان برچه اساس طی این دو ماه مستقیما با برخی رؤسای شرکت‌هایی که در لیست سیاه قرار داده شده بودند برای حل مشکل اقدام به مذاکره کرده است؟ آیا این اقدام سوال‌برانگیز دیوان، فضایی ایجاد نکرد که تا مدتها متخلفان اصلی (یعنی افراد حقیقی و حقوقی‌ای که در دو دولت گذشته وامهای کلانی بدون تضمین دریافت داشته‌اند) مصون از پیگیری بمانند؟
سلیمی‌نمین در ادامه با اشاره به آنچه بر سر زبان‌ها بودن گزارش‌های متعدد در مورد عملکرد دور از شأن یکی از نمایندگان مجلس می‌خواند، آورده است: اگر چنین گزارشهایی خلاف واقع است چرا هیأت رئیسه محترم مجلس رسما به آن‌ها پاسخ نمی‌دهد و از عملکرد اصولگرایانه کلیت مجلس دفاع نمی‌کند؟
اگر موارد مطروحه صحت دارد چرا ساحت مقدس مجلس از آن پاک نمی‌شود؟ آیا اگر کسی از پشتوانه سیاسی برخوردار بود باید بتواند آزادانه به اموری خلاف شأن مجلس بپردازد؟
وی در پایان تصریح کرده است: جناب آقای حدادعادل! از آن‌جا که مردم بین مدیریت اصولی و مصلحت‌اندیشی‌های غیراصولی تمایز قائلند، امید است به منظور حفاظت از شأن و منزلت مجلس هفتم که تاکنون مردم قدردان عملکرد آن بوده‌اند خطاهای افراد برخوردار از پشتوانه‌های سیاسی، مورد مماشات قرار نگیرد تا یک بار دیگر عملکرد اصولگرایانه این مجلس برای ملت ریزبین ایران به اثبات رسد. توفیقات روزافزون حضرتعالی را از درگاه خداوند منان خواستارم.
